Magic Bus Day

Om vrijdag 's morgens 9 uur gebeld worden door oma klinkt niet als iets bijzonders. Het klinkt zelfs als iets dat normale huismussen en mensen die hun leven behoorlijk op de rit hebben zouden kunnen meemaken. Doch staar ik secondenlang wezenloos naar mijn scherm als ik besef dat ofwel oma wil uitweiden over haar toffe donderdagnacht bij de plaatselijke sociëteit ofwel een andere behoorlijke reden moet zijn dat ze rond 04:00 's nachts mijn telefoonnummer draait. "Of ik in de bus zit die is verongelukt?" Neen oma, mijn bus is niet suïcidaal, de mijne giert vol levenslust over de bergen en door de moerassen, to Kathmandu with a capital K. Na drieëntwintig bittere uren vol naïeve ongeplandheid is het Kathman-doei en zit ik wederom in de rijdende doodskist, ditmaal een echte lokale bus. Leven als een local is een geromantiseerd concept, en vanaf dat moment zal ik iedereen aanraden een paar euro extra te spenderen aan authentiek Westers comfort. Voor die neokoloniale extra's hebben je voorouders immers moeten werken op een manier die jij niet meer kent. In de bus zitten 1. Mensen die hun toegangsbewijs bij de plaatselijke grootgrutter bemachtigen (ik) en 2. Mensen die ad hoc meekomen. Overvolle bussen zijn hier normaal en busongelukken zijn nog normaler. In de bus zit ik helemaal achterin op de grote bank, krappe plaatsen voor vijf man. Er zitten al Nepalezen in het gangpad van deze overvolle bus. Ik mag niet klagen, maar ik doe het wel. Ergens in deze reis stapt iemand in die probeert de zesde niet-bestaande plaats op deze achterbank te bemachtigen. We beletten hem en een Nepalees links van ons roept ons in matig engels op, humaan te zijn. Dit stuit me tegen de borst en ik denk hier lang en diep over. Na een lange overdenking ben ik er uit, ik ben niet inhumaan (pure toeval, dat ik mijn geweten weet te zalven), het is een inhumaan systeem. Hoewel de busbediende van de bus de mensen toelaat denk ik niet dat het zijn call is: ergens is er iemand die besluit dat deze bus niet gelimiteerd is tot zijn zitplaatsen. Meer mensen in de bus betekent meer geld (en meer ongelukken) en ook de chauffeur en de busbediende zullen hier een mager extraatje van krijgen. Het grote geld zal echter naar iemand anders gaan, iemand die hoogstwaarschijnlijk niet reist met de bus. Door tegen elkaar te zeggen dat we moeten opschuiven, plaats moeten maken waar geen plaats is houden we dit systeem in stand.

Immoral Technique - The Poverty of Philosophy

[as much as racism bleeds America] We need to understand that classicism is the real issue. Many of us live in the same boat, and it's sinking while these bourgeois motherfuckers ride on the luxury liner. And as long as we keep fighting over kicking people out of the little boat we're all in we're going to miss an oppurtunity to gain a better standard of living as a whole. In other words: i don't want to escape the plantation, i want to come back, free al my people, hang the motherfucker that kept me there and burn the house to the goddamn ground